Η σχέση μου με τον ΣΥΝ, μετά τη αποχώρηση τμήματος του ΚΚΕ, ήταν σύντομη, (αν ενθυμούμαι καλώς γιατί πέρασαν πολλά χρόνια), και έτσι βρεθήκαμε εκτός μαντριού χωρίς να μας έχει φάει ακόμη ο λύκος.
Έκτοτε παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στον Συνασπισμό με προσοχή όπως και στο ΚΚΕ για συναισθηματικούς λόγους. Ο Συνασπισμός ως αριστερή πολιτική δύναμη θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Χώρας, αν είχε σαν στόχο, όχι να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη αλλά να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα οδηγούσαν στη δημιουργία
ενός κεντροαριστερού μετώπου ικανού να προστατεύσει τα συμφέροντα της Χώρας και των πολιτών του τόσο από την ασυδοσία της κομπραδόρικης αστικής τάξης όσο και από τα αντιλαϊκα κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τι συνέβη όμως;
Η σύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ από αλλοπρόσαλες δυνάμεις άλλες αντιευρωπαϊκές άλλες πρώην μαοϊκές, πρώην κκε εσωτ., πρώην ΕΔΑ καθώς και από διάφορους ελεύθερους σκοπευτές της αριστεράς και της λεγόμενης οικολογίας σε συνδυασμό με τις δυνάμεις του ίδιου του Συνασπισμού, οι οποίες έτσι και αλλιώς προερχόταν από διαφορετική πολιτική κουλτούρα, (ΚΚΕ, ΚΚΕεσ, Σοσιαλιστική Πορεία κλπ), δημιούργησε μια κατάσταση, η οποία αντικειμενικά θα ήταν εύθραστη σε περιόδους κρίσιμων αποφάσεων.
Ο διακριτός χώρος που έπρεπε να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι μεταξύ του ΚΚΕ, που καλύπτει τη σεχταριστική αρχειομαρξιστική αριστερά και του αριστερού τμήματος του ΠΑΣΟΚ, στο βαθμό που αυτό εκφράζεται. Όταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ τι μια φορά επιλέγει να κινηθεί προς το ΚΚΕ και αφού τρωει φόλα, στη συνέχεια αποκτά αλλαζονεία λόγω των δημοσκοπικών ευρημμάτων, στο τέλος θα καταλήξει ένα μήνα πριν τις εκλογές να τρώγεται για το ποιος θα ηγηθεί του προεκλογικού αγώνα.
Εάν κατέβει ως ΣΥΡΙΖΑ δεν του χαρίζω ψήφο γιατί αντιμετωπίζουν την πολιτική κατάσταση της Χώρας όπως και το ΚΚΕ δηλαδή σεχταριστικά.
Εάν κατέβει ως ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ χωρίς τα διάφορα γκουμπρούσκουλα και δώσει μια ξεκάθαρη προοπτική κεντροαριστερών συνεργασιών ίσως να είμαι ένας εν δυνάμει ψηφοφόρος του. Διαφορετικά δε θα ξανασμίξουν οι δρόμοι μας. Άλλωστε δεν προσδοκώ από κανέναν κάποιο προσωπικό όφελος παρά μόνο όφελος μέσα από την πρόοδο της Χώρας που ζω.
Έκτοτε παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στον Συνασπισμό με προσοχή όπως και στο ΚΚΕ για συναισθηματικούς λόγους. Ο Συνασπισμός ως αριστερή πολιτική δύναμη θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Χώρας, αν είχε σαν στόχο, όχι να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη αλλά να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα οδηγούσαν στη δημιουργία
ενός κεντροαριστερού μετώπου ικανού να προστατεύσει τα συμφέροντα της Χώρας και των πολιτών του τόσο από την ασυδοσία της κομπραδόρικης αστικής τάξης όσο και από τα αντιλαϊκα κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τι συνέβη όμως;
Η σύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ από αλλοπρόσαλες δυνάμεις άλλες αντιευρωπαϊκές άλλες πρώην μαοϊκές, πρώην κκε εσωτ., πρώην ΕΔΑ καθώς και από διάφορους ελεύθερους σκοπευτές της αριστεράς και της λεγόμενης οικολογίας σε συνδυασμό με τις δυνάμεις του ίδιου του Συνασπισμού, οι οποίες έτσι και αλλιώς προερχόταν από διαφορετική πολιτική κουλτούρα, (ΚΚΕ, ΚΚΕεσ, Σοσιαλιστική Πορεία κλπ), δημιούργησε μια κατάσταση, η οποία αντικειμενικά θα ήταν εύθραστη σε περιόδους κρίσιμων αποφάσεων.
Ο διακριτός χώρος που έπρεπε να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι μεταξύ του ΚΚΕ, που καλύπτει τη σεχταριστική αρχειομαρξιστική αριστερά και του αριστερού τμήματος του ΠΑΣΟΚ, στο βαθμό που αυτό εκφράζεται. Όταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ τι μια φορά επιλέγει να κινηθεί προς το ΚΚΕ και αφού τρωει φόλα, στη συνέχεια αποκτά αλλαζονεία λόγω των δημοσκοπικών ευρημμάτων, στο τέλος θα καταλήξει ένα μήνα πριν τις εκλογές να τρώγεται για το ποιος θα ηγηθεί του προεκλογικού αγώνα.
Εάν κατέβει ως ΣΥΡΙΖΑ δεν του χαρίζω ψήφο γιατί αντιμετωπίζουν την πολιτική κατάσταση της Χώρας όπως και το ΚΚΕ δηλαδή σεχταριστικά.
Εάν κατέβει ως ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ χωρίς τα διάφορα γκουμπρούσκουλα και δώσει μια ξεκάθαρη προοπτική κεντροαριστερών συνεργασιών ίσως να είμαι ένας εν δυνάμει ψηφοφόρος του. Διαφορετικά δε θα ξανασμίξουν οι δρόμοι μας. Άλλωστε δεν προσδοκώ από κανέναν κάποιο προσωπικό όφελος παρά μόνο όφελος μέσα από την πρόοδο της Χώρας που ζω.
1 σχόλιο:
πόσο δίκιο έχεις...
Δημοσίευση σχολίου